पानी घटेर मेलम्ची आफ्नो साइजमा आएपछि सिपाघाटमा बाढीमा बहेर आएका काठ संकलन गर्नेको लर्को छ। स–साना बालबालिकादेखि वृद्धवृद्धासम्म जुटेका छन् यो काममा।

कवि केसीको कविताको लाइन नै छ, पहिरोलाई पहिरो हेरेजसरी हेर, पर्यटकले झरना हेरेजसरी नहेर। तर कवि केसीको यो कटाक्ष मेलम्ची–विपतमा पनि सान्दर्भिक बनेको छ।

गएको बुधबार साँझपख मेलम्चीको बाढीले डुबेको घर हेरेर टोलाइरहेका थिए मेलम्चीका रञ्जितकुमार श्रेष्ठ। रातभरको अनिदोले आँखा राता थिए। पिरले न उनी निदाउन सके, न केही खान नै। 

अघिल्लो शनिबार उनले पाँच दिनपछि मेडिसिटी अस्पतालसम्म एक ट्रिप पाएका थिए। मेडिसिटी आउजाउ गर्दा १ हजार रुपैयाँ कमाए। केही दिनका तरकारी किने। उनी भन्छन्, ‘नौ जनाको परिवार छ। केही छाक...

हेलिकोप्टर र चिल्ला गाडीमा गएका उनीहरुले हिलोसमेत टेकेनन्। खाली डुबानमा परेको मेलम्ची बजार हेरे र फर्किए। पीडामा परेका मेलम्चीबासीलाई कुनै राहत मिलेन। न त ढाडस नै। 

मंगलीको रात बेचैनी, छटपटीमै बित्यो। रातभर निदाउन सकिनन्। बिहानै उनी घर हेर्न फेरि गइन्। एक तला पूरै डुबिसकेको थियो। घरबाट कुनै सामान निकाल्न सकिनन्। टुलुटुलु हेर्नुको विकल्प नै थिएन।

आवतजावतमा कठिनाइ भोग्नुपरेको पाँच दिन भइसक्दा पनि नेपाल सरकारले खुलाउन पहल नगरेको गुनासो स्थानीय जनप्रतिनिधिको। सीमाको विषय केन्द्र सरकारले हेर्न भएकाले स्थानीय तहको प्रयास पनि सफल हुन सकेको छैन। 

वैशाखमा उनको जिन्दगी बेरंगी बन्यो। दैवले दीपाको मुटुकाे टुक्रा चुँड्यो। छोरी सुम्सुम्याउनु त परको कुरा देख्नसम्म पाइनन् उनले। कस्ती थिइन् मेरी छोरी? अहिले पतिलाई घरीघरी सोध्छिन्।

विदेशबाट फर्केपछि उनले दोस्रो बिहे गरे। त्यसपछि विदेश जाने सपना सधैंका लागि छाडिदिए। भन्छन्, ‘सानोतिनो काम भए पनि नेपालमै गर्ने निधो गरें।’

इन्दु भन्छिन्, ‘मानिस भोक लाग्दा रुन्छ, कराउँछ मनका कुरा व्यक्त गर्छ तर ‘सडक रक्षक’ हरू सक्दैनन्। त्यसैले यिनीहरूलाई भात खुवाउँदै आएकी छु।’

गाेपाललाई कोरोना भाइरसले ज्यान लिन्छ भन्ने डर पनि थियो। तर, काम नगरे खान नपाइने भएपछि डर हराएको छ। भन्छन्, ‘सरकार रोग आयो भन्दै काम बन्द गर्छ, अनि गरिब भोकै मरेको...

गाेपाललाई कोरोना भाइरसले ज्यान लिन्छ भन्ने डर पनि थियो। तर, काम नगरे खान नपाइने भएपछि डर हराएको छ। भन्छन्, ‘सरकार रोग आयो भन्दै काम बन्द गर्छ, अनि गरिब भोकै मरेको...

चिनजानेका धेरैलाई फोन गरे कामका लागि तर कसैले पनि काम छ भनेनन्। धन्न ! मैतीदेवीको फोनले भातसम्म खान पाउने बनायो।

निषेध आदेशले उनको रोजीरोटी मात्र खोसेन, बेचैनी र छटपटी बढाएको छ। उनको निद्रा हराएको छ। महामारीअघि दिनको १५ सय देखि २ हजार रुपैयाँसम्म कमाउने गरेका उनको खल्तीमा अहिले एक रुपैयाँ...

उनी फेरि ह्याम्सबाट ट्रमा र ट्रमाबाट संक्रमित बोकेर कलंकी हुँइकिए। कलंकी नपुग्दै उनलाई फेरि फोन आयो, एम्बुलेन्स साइरनको गतिसँगै उनी पाटन अस्पताल हानिए। यतिबेला भ्याइनभ्याई छ, नेपाल एम्बुलेन्स नेपाल एम्बुलेन्स...

दौडधुपले असिनपसिन भएका डा. बास्तोला राति ११ बजे पीपीई खोलेर घर जान तयार भए। उनी निस्किन लागेका मात्र के थिए, अघि आईसीयूमा सारिएका राजेन्द्रले आँखा चिम्लिएछन्। उनको मृत्यु भएपछि वार्डमा...

अन्त्येष्टिमा लैजाँदा आफन्त मलामी जान पाउँदैनन्। गइहाले पनि पर बसेर ‘अछूत’ जसरी हेर्न विवश हुन्छन् सन्तान! आफन्त वियोग छँदै छ, अन्तिम संस्कारमा सहभागी हुन नपाउँदा मन भारी हुन्छ। त्यसै बेला...

बिरामीका आफन्त आँखामा टिल्पिल आँसु पार्दै आउँछन् तर मृत्युले न स्वास्थ्यकर्मीको पुकार सुन्छ, न आफन्तको चीत्कार। अस्पतालमा न बेड छ न अक्सिजन।

सबैको आस र सास बेड र अक्सिजनमा छ। बेड र अक्सिजन समयमा पाइँदैन, घण्टौं कुर्नुपर्छ। कोही डिस्चार्ज होलान् र बेड–अक्सिजन पाइएला भन्ने आसले संक्रमित भुइँमै लमतन्न छन्।

इमर्जेन्सी बाहिर मानिसहरु रोइरहेका थिए। त्यो दृष्यले उनको मनमा झन् चिसो पसेको थियो। घरी पतिको निधारमा, घरी हातमा त कहिले खुट्टामा पुग्थे उनका हात।