त्यसपछि ‘फूल’जस्ती बागमती ‘बन्दुक’ बनिन्

‘मलाई बन्दुक उठाउने कुनै रहर थिएन। श्रीमान युद्धमा लागे पनि म चाहिँ घरमै सन्तानको रेखदेख गरेर बस्छु भन्ने सोचकी थिएँ,’ उनी सम्झिन्छिन्, ‘ प्रहरी हिरासतभित्र १९ दिनसम्म भोगेको शारीरिक र मानसिक यातनालाई मैले कसरी बिर्सुं? अहँ सकिनँ। विद्रोहमा होमिन बाध्य भएँ। जंगल पस्न बाँध्य भएँ।’

दिलीप कुँवर | आइतबार, फागुन १, २०७८

दिलीप कुँवर

आइतबार, फागुन १, २०७८

त्यसपछि ‘फूल’जस्ती बागमती ‘बन्दुक’ बनिन्

सुनीलस्मृति गाउँपालिका उपाध्यक्ष बागमती क्षेत्रिनी। शान्तिसम्झौताको केही दिनअघि मात्र उनका श्रीमान सुनील मारिएका थिए।

रोल्पा-

२०५६ साल असोज २८ गते। बिहान लगभग ८ बज्दै थियो। बागमती थापा आफ्नै घरको सरसफाइमा व्यस्त थिइन्। कहिले आँगन, कहिले धारा, कहिले शौचालय त कहिले तरकारी बारी, उनी आफ्नै सुरमा काम गरिरहेकी थिइन्। ओहोरदोहोर गरिरहेकी थिइन्।

त्यो रात उनको घरलाई चारैतिर प्रहरीले घेरा हालिसकेका रहेछन्। तर उनलाई केही थाहै थिएन। उनलाई आफू र आफ्नो छोरी प्रहरी घेरामा परेको बल्ल त्यतिबेला थाहा भयो, जब दुई जना प्रहरी बन्दुक भिरेर उनकै आँगनमा आइपुगे।

त्यसपछि प्रहरीको पहिलो प्रश्न थियो, ‘सुनील खोइ?’

बागमतीका श्रीमान् सुनील ०५२ सालदेखि नै माओवादी युद्धमा भूमिगत भइसकेका थिए। त्यसैले सुनीलको विषयलाई लिएर सेना र प्रहरी घरमा आइरहनु, प्रश्न सोधिरहनु, तनाव दिइरहनु उनका लागि सामान्य बनिसकेको थियो।