निर्देशक बरालले यो सिनेमालाई ‘फउल प्ले’ भनेका छन्। फुटबलमा खेलको नियमविपरीत खेलेपछि त्यो ‘फउल’ हुन्छ। यहाँ निर्देशकले द्वन्द्वकालमा माओवादीले क्रान्तिको नाममा जनतासँग गरेको ‘फउल’ देखाउन खोजेका छन्। तर, बिर्सेका छन्- राज्य पक्षले गरेको ‘फउल’, जुन कम दर्दनाक थिएन।
जब परिचयपत्र थापेको प्रमाणसहित चलचित्रकर्मीहरुले फेसबुकमा तस्बिर राख्न थाले, त्यसपछि फिल्मवृत्त तरंगित भएको छ। प्रश्न उठेको छ- चलचित्रकर्मीको वर्गीकरण किन र के का आधारमा?
‘त्यसबेला मेरो छोरो पाँच वर्षको थियो। म माइतीको शरणमा गएको थिएँ। तर माइतीले पनि नहेरेपछि मर्छु भनेर बाबुलाई घरमै छोडेर जंगलभित्र गा'को थिएँ। तर जंगलमा ३ घन्टा रुँदैरुँदै बिताएर घर फर्किएँ। बच्चाले दुःख पाउँछ भनेर मर्न सकिनँ...
प्रहरीको प्रारम्भिक अनुसन्धानले गायिका सुनारको डिभोर्सपछि उनी श्रेष्ठसँग करिब डेढ वर्षयता ‘लिभिङ टुगेदर’मा बस्दै आएको देखिएको छ। नेपालटारस्थित उनको डेरामा श्रेष्ठको आउजाउ बाँक्लै थियो।
सिनेमाका केही दृश्यहरु हेरेपछि बरु प्रश्न गर्न मन लाग्छ, हाम्रो समाज यति क्रुर भइसकेको हो, कि सेतो कफनले छोपेर लासलाई बाटैमा छाडिदिन्छ? कि श्रीमान् शोकमा परेका बेला पनि स्वच्छन्दता, स्वतन्त्रता र उच्छवास खोज्छ? अनि आफ्नो छोराको शव ल्याइरहेको शोकसन्तप्त परिवारप्रति उल्टै आक्रमण गर्छ?
निहारिकाको मुद्दा कमजोर हुनुमा प्रहरीदेखि न्यायालयसम्मलाई आरोप लाइरहेकी छिन्, तर उनको मुद्दाको मिसिल हेर्दा उनले प्रहरीमा बुझाएका निवेदनकै कारण मुद्दा कमजोर भएको देखिन्छ।
‘यो जाहेरी पर्नुपूर्व पीडितले ०७६ माघ १९ गते ‘नारी अस्मिताको रक्षा गरी जीवन रक्षा गरी पाउँ’ भन्ने निवेदन जिल्ला प्रहरी कार्यालय धनुषामा दिएको र अर्को निवेदन सोही कार्यालयमा ०७६ फागुन ११ गते ‘हक-अधिकार दिलाई पाउँ’ भनी दिएको देखिन्छ,’ फैसलामा भनिएको छ।
‘कबड्डी–४’ हेरेपछि लाग्यो, यो रामबाबुले दर्शकसँग खेलेको यस्तै एउटा फिल्म हो, जहाँ सिक्वेलले त जित्यो होला तर सर्जकले हारेका छन्। अर्थात्, बक्सअफिसमा पैसा त थुप्रियो होला तर नेपाली फिल्मको सिर्जनात्मक श्रीवृद्धिमा योगदान गर्न सकेन।
कम्युनिष्ट नेता जीवनराज मानन्धरका छोरा हुन्, सायमी। मेयरको उम्मेदवारीपछि मात्रै उनको राजनीतिक यात्रा सुरु भएको हो। नत्र यो १० वर्ष उनको परिचय अभियन्ताकै रुपमा थियो।